Μόλις διανύσαμε μια πρωτόγνωρη Μεγάλη Σαρακοστή και μια Μεγάλη Εβδομάδα που δεν θύμιζε σε τίποτα τον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να τιμούμε και να γιορτάζουμε τα άγια Πάθη του Κυρίου μας.
Κι όμως, η χαρά της Ανάστασης έχει ήδη ανατείλει στις ζωές μας. Ο Κύριος, νικητής επί του Σταυρού και θριαμβευτής στα κατάβαθα του Άδη, ανέζησε χαρίζοντας τη ζωή σε όσους την είχαν χάσει από αιώνες.
Επί 1500 χρόνια οι Ισραηλίτες γιόρταζαν κάθε άνοιξη το δικό τους Πάσχα. Άλλοτε σε σκηνές κι άλλοτε στον Ναό των Ιεροσολύμων, άλλοτε σκλάβοι στη Βαβυλώνα κι άλλοτε εμπόλεμοι με τους Αμαληκίτες, άλλοτε με όλα τους τα έθιμα κι άλλοτε κλεισμένοι στα σπίτια τους στην εξορία. Κι όμως, στο τέλος, δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τον Μεσσία ούτε και να πιστέψουν στην ανάστασή Του.
Ίσως για αυτό επέτρεψε ο Χριστός μας φέτος, μέσα στη δίνη μιας φονικής επιδημίας και της διαφαινόμενης οικονομικής κρίσης, να στερηθούμε αυτά που δίνουν νόημα και ζωή στους εορτασμούς μας: τους όρθρους, τους εσπερινούς, τη Θεία Ευχαριστία. Για να τα εκτιμήσουμε, για να τα ποθήσουμε περισσότερο, για να αναρωτηθούμε αν όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε εσωτερικά την Ανάσταση ή μέναμε προσκολλημένοι στο αβγό και στο κατσίκι.
Και τώρα, κλεισμένοι στα σπίτια μας, στερημένοι ίσως το μεγαλύτερο αγαθό, την ένωσή μας με τον Χριστό μέσα απ’ τη Θεία Κοινωνία, θλιμμένοι και κουρασμένοι, ήρθε ο Κύριος και έστη εν μέσω ημών. Γιατί ο αναστημένος Κύριος έρχεται σε μας κάθε φορά, όταν Τον θέτουμε στο κέντρο των πόθων και των προβληματισμών μας. Έρχεται, ξεπερνώντας πόρτες, αποστάσεις και απουσίες, και μας χαρίζει μετοχή στην νέα ζωή Του.
Ας Του ζητάμε, λοιπόν, αυτή την βιωμένη εμπειρία της παρουσίας Του και ο Κύριος απλόχερα θα μας την χαρίζει. Και ας μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία και με άλλους, ώστε κανείς να μην αποκάμνει από το βάρος του φόβου και του εγκλεισμού.
Χριστός Ανέστη, αδελφοί! Και ζωή πολιτεύεται…
