Τὸ τέλειο παράδειγμα, μὲ τὸ ὁποῖο διδασκόμαστε τὴν σπουδαιότητα καὶ ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς, μᾶς τὸ ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Καθὼς διαβάζουμε στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, τὴν προσευχὴ εἶχε πρωταρχικὸ καὶ κύριο ἔργο Του.
Προσευχόταν ὁ Χριστὸς μόνος Του. Πολλὲς φορὲς μάλιστα διανυκτέρευε στὴν προσευχή. Καὶ ὄχι σπάνια ἀναχωροῦσε πολὺ πρωῒ σὲ ἔρημους τόπους, γιὰ νὰ προσευχηθῆ. Προσευχόταν μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές Του. Προσευχόταν καὶ στὸ Ναὸ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους.
Παραγγέλλει δὲ καὶ σὲ μᾶς νὰ προσευχώμαστε: «Βλέπετε( προσέχετε), ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύυχεσθε (Μάρκ. ιγ’ 33). Καὶ αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται (Μάτθ. ζ’ 7-8). Καὶ πάλι «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Μάτθ. κστ’ 42).
Ἄλλοτε δὲ πάλι μας λένε οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, «ἔλεγε παραβολὴν αὐτοῖς πρὸς τὸ δεῖν πάντοτε προσεύχεσθαι αὐτοὺς καὶ μὴ ἐκκακεῖν (=νὰ μὴ ἀποκάμνουν προσευχόμενοι) (Λούκ. ιη΄1).
Καὶ ὄχι μόνο μᾶς παραγγέλλει ὁ Χριστὸς νὰ προσευχώμαστε, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἔδωσε τύπο προσευχῆς, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ὁποίου ἔχουμε καθῆκον νὰ προσευχώμαστε. Ὁ τύπος δὲ αὐτὸς εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ «Πάτερ ἡμῶν», ἡ ὁποία, ἐπειδή μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὀνομάζεται Κυριακὴ προσευχή.
Από τον “Προορισμό του Ανθρώπου” του π. Ευσεβίου Ματθοπούλου, εκδόσεις ΖΩΗ
