Πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης έργων αγαθών, αναχώρησε από τον παρόντα κόσμο το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου ο σεβαστός μας π. Γρηγόριος, για να προστεθεί στις αγιασμένες ψυχές της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, μεταξύ των προαπελθόντων πατέρων της Αδελφότητάς Θεολόγων “Ο Σωτήρ”.
Ο π. Γρηγόριος (κατά κόσμο Γεώργιος) γεννήθηκε το έτος 1932 στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης. Οι ευλαβέστατοι γονείς του Παρασκευάς και Μαρία κατάγονταν από την Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας. Αδελφός της μητέρας του ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος της Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών π. Άγγελος Νησιώτης, από τους πρωτεργάτες των Κατηχητικών Σχολείων στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Μετά την εγκύκλια μόρφωσή του σπούδασε την ιερά επιστήμη της Θεολογίας στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Το έτος 1956 εντάχθηκε στην Αδελφότητα Θεολόγων “Ζωή”, από δε το έτος 1960 έγινε μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων “Ο Σωτήρ”, όπου συνέχισε την ιεραποστολική δραστηριότητά του, αρχικά μεν στην Αθήνα, κατόπιν δε για δύο χρόνια στην Πάτρα (1962-64) και για μία δεκαετία στον Βόλο (1964-74).
Τον Μάιο του 1974 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνιο του 1976 έγινε εκεί η μοναχική κουρά του, όπου έλαβε το όνομα του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, καθώς και η πρώτη χειροτονία του από τον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Παντελεήμονα Β΄ (Χρυσοφάκη). Τον Νοέμβριο του 1976 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος-αρχιμανδρίτης από τον ίδιο Μητροπολίτη, ο οποίος τον διόρισε ιεροκήρυκα της μητροπολιτικής περιφέρειάς του, από όπου συνταξιοδοτήθηκε το έτος 2013.
Ο αείμνηστος κληρικός και πνευματικός μας πατέρας κοσμούταν από ποικίλες αρετές, ώστε να γίνεται διδάσκαλος πολλών καλοπροαίρετων ψυχών στα βήματα της πνευματικής εν Χριστώ ζωής. Όπως είπε στον επικήδειο λόγο του ο Αρχιμ. π. Χρίστος Κυριαζόπουλος, καταξιωμένος κληρικός και εκπαιδευτικός της Θεσσαλονίκης,
ο π. Γρηγόριος υπήρξε ο προσηνής και μειλίχιος, ο προσεκτικός και νηφάλιος, ο φίλος και αδελφός, ο απλός και ταπεινός, ο σεβάσμιος και ιεροπρεπής λευίτης, ο διακριτικός πνευματικός. Αυτός που ήξερε με νηφαλιότητα να αίρεται πάνω από τις συγκυρίες και να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Μετέφερε διά του επιτραχηλίου του επάνω μας τη συγχωρητική θεία χάρη. Υπήρξε ακόμη απροσωπόληπτος, παντελώς ξένος προς οποιεσδήποτε προσκολλήσεις στο πρόσωπό του. Μας διεμήνυε με λόγο απλό, σύντομο και σαφέστατο το θέλημα του Θεού. Τον διέκρινε επίσης το χάρισμα της βαθύτατης ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Ο ύμνος που του άρεσε ιδιαιτέρως ήταν το Τὶ ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ, τον οποίο έψαλλε με τη μελωδική φωνή του, καθ’ όσον κατείχε και το χάρισμα της παραδοσιακής ψαλτικής τέχνης. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ερχόταν συχνά στην εκκλησία που διακονώ και συλλειτουργούσαμε. Πάντοτε κήρυττε. Ουδέποτε κάθισε, πάντοτε όρθιος, σε μιαν απόσταση από την Αγία Τράπεζα, απόλυτα σιωπηλός και συγκινημένος. Υπόδειγμα λειτουργού ως την τελευταία του θεία Λειτουργία.
Ο π. Γρηγόριος ήταν και ανεξίκακος. Στα χρόνια “που διατυμπανιζόταν η συμφιλίωση και η λήθη του παρελθόντος”, έγραψε μία επιστολή σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης (το 1976), στην οποία αποκάλυπτε ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη το 1944 στην οικογένειά του: “Ήμουν δώδεκα ετών, όταν, την επομένη της αναχωρήσεως των Γερμανών από τον Λαγκαδά, όπου ο πατέρας μου ήταν συμβολαιογράφος, οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον συνέλαβαν και τον σκότωσαν. Μετά από πολλές ημέρες μάς παραδόθηκαν κάποια ελάχιστα μέλη του διαμελισμένου του σώματος και τα ενταφιάσαμε. Συγχωρήσαμε με όλη μας την καρδιά τους φονείς του πατέρα μας. Εκείνον όμως δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ!
Κατά το τελευταίο τρίμηνο της επίγειας πορείας του ο π. Γρηγόριος υπέμεινε με υποδειγματική καρτερία και ειρήνη ψυχής τις συνέπειες ενός κατάγματος στην ωμοπλάτη λόγω πτώσεως και μιας σοβαρής λοιμώξεως του αναπνευστικού συστήματος. Στο κρεβάτι του Νοσοκομείου “Αλεξάνδρα” στην Αθήνα, όπου νοσηλευόταν, τα λόγια του είχαν πάντοτε πνευματικό περιεχόμενο χωρίς καμία έκφραση δυσφορίας για την ταλαιπωρία της υγείας του. Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ο λόγος του ήταν ιεροπρεπής, διότι εμπνέοταν από τα κείμενα της Αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία μελετούσε συστηματικά και χρησιμοποιούσε συχνά στην καθημερινή αναστροφή και διακονία του. Δεν είναι υπερβολή το να επαναλάβουμε για τον αείμνηστο π. Γρηγόριο τον λόγο του ιερού υμνογράφου που αναφέρεται στον Μέγα Βασίλειο: “Ὅλος ἱερωμένος Θεῷ…”.
Του μακαριστού πνευματικού μας πατρός Γρηγορίου, που υπήρξε ακαταπόνητος “εργάτης του Ευαγγελίου”, όπως μεταξύ άλλων επαινετικών λόγων τόνισε ο προεξάρχων στη νεκρώσιμη ακολουθία Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, ας είναι “αιωνία η μνήμη”! Η ψυχή του, που αγάπησε θερμά τον Σωτήρα Χριστό, ας αναπαύεται πλησίον Του, όπου ασφαλώς θα πρεσβεύει και για τη δική μας σωτηρία.
