«…Φως ανθρώποις…»
Στις μέρες μας που όλα απαξιώνονται· τώρα που αμφισβητούνται τα καλά, προβάλλονται τα εκτός ηθικής, αναποδογυρίζονται διαφημιζόμενα τα πάντα, ο Θεός δε στερεί τον κόσμο μας από φως.
Για να μη χάνεται ο δρόμος, για να μη σβήνει η Ελπίδα.
Ένα τέτοιο φως ήταν μια ξεχωριστή ψυχή που πέρασε ανάμεσά μας κι έδειξε τον ουρανό. Τ’ ὄνομά της Αικατερίνη Σιάκκα. Μαθηματικός, που εργάσθηκε φιλότιμα στην ελληνική νεότητα. Κατηχήτρια, που διακόνησε ολόκαρδα τον Κύριο του αμπελώνα. Αγιογράφος, που ιστόρησε στη ζωή της τον Κύριο.
Να! οι μαρτυρίες για το πέρασμά της.
Φως για όλους εμάς, που μείναμε πίσω…
Μαρτυρία 1η
Γνωριστήκαμε ως μαθήτριες Λυκείου στο ιστορικό Γυμνάσιο θηλέων της επαρχιακής μας πόλης. Ήταν απλή, αθόρυβη, ταπεινή, ευγενής, ουράνια παρουσία, αγωνίστρια συνειδητή.
Στη Χριστιανική Φοιτητική Δράση Θεσσαλονίκης συνεχίσαμε τους αγώνες και η επικοινωνία άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστική με τη συνεργασία στις διαλέξεις της Πέμπτης, στις κατασκηνώσεις της Δράσεως, που μας ένωναν κοινοί οραματισμοί, υψηλοί στόχοι, ανώτερα αισθήματα. Βρεθήκαμε μαζί ως νεαρές καθηγήτριες στο 40ο Γυμνάσιο Αρρένων της Θεσσαλονίκης. Αγαπητή από συναδέλφους και μαθητές, άριστη εκπαιδευτικός, επιεικής προς όλους, αυστηρή στον εαυτό της.
Ευσυγκίνητη και δυνατή, σήκωνε αγόγγυστα τη σωματική αναπηρία, που κουβαλούσε από νήπιο. Ενάμιση ετών κτυπήθηκε από πολιομελίτιδα και έμεινε παράλυτη και από τα δύο πόδια. Με απέραντη ευγνωμοσύνη μιλούσε για το ότι μετά από θερμή προσευχή της μητέρας της στον Ι. Ν. Παναγίας Μηχανιώνας, δια θαύματος αποκαταστάθηκε πλήρως το ένα της πόδι. Ποτέ δεν γόγγυσε γι’ αυτή τη σωματική αδυναμία, κι ας πονούσε πολύ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είχε γίνει μια φυσική συνάρτηση του είναι της και όσες φορές μιλούσε γι’ αυτή, ποτέ δεν έδινε την εντύπωση ότι την απασχολούσε.
Καλλιέργησε τα τάλαντά της, με επιδόσεις αξεπέραστες, ώστε να διδάσκει και να παραδειγματίζει όσους την πλησίαζαν.
Γ.Ε., φιλόλογος
Μαρτυρία 2η
Όντας ενεργό μέλος της εκπαίδευσης, αναγνώριζε τους προβληματισμούς, τα διλήμματα, τις απορίες και ό,τι άλλο μπορεί να απασχολεί ένα εφηβικό μυαλό και σε συνδυασμό με τον πνευματικό της πλούτο είχε το χάρισμα να απελευθερώνει τις ψυχές μας και να τις βοηθά να μην παρασύρονται από τη φθορά, στην οποία υποβάλλονται από τον υλικό κόσμο.
Στ., Καλ., Εμ. Χριστοδούλου – φοιτήτριες
Μαρτυρία 3η
Συναντιόμασταν κάθε Σάββατο γύρω στις 4 με 5 μ.μ., και ενώ για πάρα πολλούς τούτη η ώρα ήταν η πιο «νεκρή» της εβδομάδας και πιθανότατα αφιερωμένη στην προετοιμασία για την απαραίτητη(!) βραδινή έξοδο, για εμάς ήταν μια ώρα έμπλεη αληθινής ζωής και μια προετοιμασία για την έξοδο από τα γνωστά και πληκτικά, στα άγνωστα και τα θεία. Ήταν μια όαση στην έρημο πολλών ωρών της καθημερινής μας ζωής· μία ασπίδα προστασίας απέναντι στους βομβαρδιστικούς μηχανισμούς πρόωρου μαρασμού της παιδικής και εφηβικής ψυχής.
Από μικρό παιδί είχα την τύχη να την ξέρω. Από την πρώτη μας κιόλας κατηχητική συνάντηση ένιωσα για πρώτη φορά τι θα να πει να είσαι σαν στο σπίτι σου ενώ μιλάς για το Θεό. Καμία έλλειψη φυσικότητας, καμία αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι το αποκομμένο, το ξέχωρο απ’ τη ζωή μας, καμία αυστηρότητα και υποβολή ενοχών στην ύπαρξή μας.
Τίποτε δεν έλεγε η κατηχήτριά μας βεβιασμένα, αφού κάθε τι που περιέγραφε ήταν ένα βιωμένο παράδειγμα. Κι όταν κόμπιαζε ή δεν τελείωνε τη φράση της, ήταν επειδή εκείνη τη στιγμή, συνεπαρμένη απ’ τη φλόγα της πίστης, συγκινούνταν και θεωρούσε τον εαυτό της ανίκανο να εκφράσει το άρρητο της μεγαλοσύνης του Κυρίου.
Έτσι ήρεμα και ομαλά – αλλά με γόνιμες εσωτερικές διεργασίες – ολοκληρωνόταν κάθε σχολική και κατηχητική χρονιά, και με την έναρξη της επομένης, θεωρούσαμε αδιανόητη τη διακοπή των αναζωογονητικών μας σαββατιάτικων διαλειμμάτων.
Ώσπου την Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009, επισκέφθηκε την ακοή μας μια μικρή-μικρή λεξούλα, ένας απλός αόριστος παθητικός και στιγμιαίος, χρόνος παρελθοντικός –«εκοιμήθη»– κι ήταν για εμάς μια δυσ-αγγελία την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μια μαχαιριά που μπήχτηκε βαθιά στις ευτυχείς μας αναμνήσεις και τις μάτωσε, και το αίμα που ‘σταξε γίνηκε δάκρυα στα μάτια μας κελαρυστά κι ευγνώμονα, δάκρυα χαρμολύπης για την πνευματική μας μάνα…
Για όλα τούτα την ευχαριστούμε μέσα από τα μύχια των ευεργετημένων μας ψυχών και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ι. Ναού μας (Αγ. Νικόλαος Πευκακίων Αθηνών), αποφάσισε να ονομάσει προς τιμήν της “ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΣΙΑΚΚΑ” την αίθουσα, που τόσα χρόνια στεγάζει τις κατηχητικές μας συνάξεις. Έχουμε την εσωτερική βεβαιότητα ότι ο Κύριος την έχει κοντά Του και την επιβραβεύει με αιώνια αγαθά για την επίγεια ζωή της και το παράδειγμά της. Ελπίζουμε ότι από εκεί που βρίσκεται, μας συνοδεύει με τις προσευχές της, όπως έκανε πάντα, και προσδοκούμε ότι κάποια μακάρια ημέρα ο Θεός θα δώσει και θα ξανασυναντηθούμε..
Μαντώ Βασιλάκη, φοιτήτρια
Μαρτυρία 4η
- Μετέδιδε στα παιδιά μαζί με τη γνώση και τα Ιδανικά.
- Ήταν ένας αλλοιώτικος άνθρωπος, ένας άγγελος…
- Στην Κατερίνα λέγαμε όλα τα θέματα: Σχολικά, οικογενειακά, προσωπικά. Μας άκουγε με ένα γλυκύ χαμόγελο και έλεγε. Θα βοηθήσει ο Θεός. Όλα θα πάνε καλά.
- Μας λείπει. Θα την θυμόμαστε πάντοτε…
Σύλλογος διδασκόντων του Λυκείου, στο οποίο εργαζόταν μέχρι τελευταία
