Αποτελεί καθήκον ιερό, είναι εκπλήρωση χρέους αγάπης ακαταλύτου, να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο της ευγνωμοσύνης και του απεριόριστου σεβασμού προς τους μακαριστούς πνευματικούς πατέρες μας.
Εν πρώτοις, προς τον εκλεκτό δούλο του Θεού, τον επιβλητικό εκείνο γέροντα, τον πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο, τον ιδρυτή του νεότερου ειρηνικού επαναστατικού Χριστιανικού κινήματος, ο οποίος εξ απόψεως πνευματικής, εντός ολίγων δεκαετιών κατέστησε αγνώριστη την Ελλάδα. Παρά τους πόδας του εμπνευσμένου αυτού ιεραποστόλου, μαθήτευσαν από την παιδική τους ηλικία οι πρώτοι μαθητές του. Τρέχουν ήδη πάνω από 90 έτη από την προς Κύριον εκδημία του. Αλλά τι με αυτό; Η αναγεννημένη προσωπικότητά του, το ολοφώτεινο παράδειγμά του, ο φλογερός του ζήλος, η τέλεια εξάρτηση και υποταγή του στο θέλημα του Θεού παραμένουν ανεξάλειπτα στη μνήμη και τις ψυχές μας. Η πάροδος του χρόνου ούτε τα αμαυρώνει ούτε τα εξασθενεί. Εξακολουθεί και σήμερα ο πατήρ Ευσέβιος να μας εμπνέει και να μας παρέχει μέτρο και τρόπο πνευματικής ζωής και δράσης. Τα πάντα “εν Χριστώ” και για την δόξα του Χριστού. Τα πάντα για τον Σωτήρα Κύριο.
Προς τον μελίρρυτο έπειτα και αλησμόνητο πατέρα Διονύσιο Φαραζουλή, το αηδόνι εκείνο του άμβωνος, που συνάρπαζε τους ακροατές και τους οδηγούσε στην οδό της μετανοίας και της διά του Χριστού σωτηρίας. Τι κι αν έφυγε νωρίς; Εφαρμόζουν σ’ αυτόν πλήρως οι λόγοι του θεοπνεύστου σοφού. “Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ”. Γι’ αυτό τον λόγο, λοιπόν, “εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη” και μετατέθηκε στην αιώνια μακαριότητα (Σοφ. Σολ. δ΄ 10-14).
Προς τον μειλίχιο κατόπιν και άκακο πατέρα Ιγνάτιο Κολιόπουλο, που εκδαπάνησε τη ζωή του μεταξύ του θυσιαστηρίου, του οικοδομητικού κηρύγματος και του εξομολογητηρίου. Ο στέφανός του από τον μισθαποδότη Κύριο θα είναι τόσο πολύ ένδοξος και λαμπρός, όσο με κόπο και μόχθο αυτός, αφού ξεπέρασε και τα εβδομήντα χρόνια, εκπλήρωνε με ζήλο και επιμέλεια τα ιερατικά του καθήκοντα. Έως ότου, σε ηλικία εβδομηνταπέντε ετών, ο αρχηγός της Εκκλησίας τον μετεκάλεσε κοντά Του.
Προς τον πολύκλαυστο έπειτα πατέρα Σεραφείμ Παπακώστα, που εργάστηκε με υποδειγματική αφοσίωση και ακαταπόνητη δραστηριότητα μέσω συγγραφών, μέσω του θείου κηρύγματος, μέσω της ιεράς εξομολογήσεως. Το πνευματικό του ανάστημα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε επιβαλλόταν ασυζητητί. Επί των ημερών της δράσεώς του, το χριστιανικό έργο της Ελλάδα γνώρισε ζωτικότητα και ακμή, που ποτέ πριν δεν είχε. Οι βουλές του Κυρίου όμως είναι ανεξιχνίαστες. Πολύ νωρίς, ο Θεός θέλησε να τον αναλάβει στη ζωή της αιωνιότητας.
Δεν είναι όμως μόνο αυτοί. Είναι και αρκετοί άλλοι, περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί, ίσως και μερικοί τελείως αφανείς και άγνωστοι στους πολλούς, όχι όμως άγνωστοι και ενώπιον του Θεού… Κληρικοί ή λαϊκοί, άλλοι με τάλαντα θεολογικά και λογοτεχνικά, άλλοι με γνώσεις τεχνικές, όλοι με ειλικρινή αγάπη προς τον Χριστό και με αυταπάρνηση ηρωική, σήκωσαν τον σταυρό του χρέους της θυσίας και ακολούθησαν την οδό, την οποία βάδισε ο πατήρ Ευσέβιος. Υπήρξαν όλοι αυτοί στις ημέρες τους “ἄνδρες ὀνομαστοί ἐν δυνάμει… ἄνδρες ἐλέους, ὧν αἱ δικαιοσύναι οὐκ ἐπελήφθησαν”. Ένεκα τούτου δε ακριβώς “ἡ δόξα αὐτῶν οὐκ ἐξαλειφθήσεται” (Σοφ. Σειράχ 44:3-13).
