Ο Αθανάσιος Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1904 στις Κυδωνιές, την εύανδρη και ελληνικότατη πόλη της Μικράς Ασίας. Ήταν τέκνο πολύτεκνης και ευσεβούς οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία γνώρισε τον πόνο και συμμερίστηκε την πολλή θλίψη του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Έγινε τέσσερις φορές πρόσφυγας στη ζωή του. Τις δυο στα βάθη της Τουρκίας, η οποία πάντοτε σκληρά και απάνθρωπα δίωκε τους Χριστιανούς. Την τρίτη στη μητέρα Ελλάδα, η οποία τραυματισμένη και κατεστραμμένη άνοιγε τις αγκάλες της για να υποδεχθεί τα αιμόφυρτα και ημιθανή παιδιά της. Και βρήκε όντως αγκάλες ανοιχτές ο έφηβος πρόσφυγας Αθανάσιος Φραγκόπουλος. Ήταν οι άνθρωποι που είχαν τραφεί με το Ευαγγελικό μάννα. Οι πιστοί αυτοί Χριστιανοί της Αιτωλοακαρνανίας γνώρισαν τον μαθητή Αθανάσιο προς την ομάδα του π. Ευσεβίου Ματθοπούλου. Έτσι, παραδόθηκε ο νεαρός Αθανάσιος στην Αδελφότητα, για να εξελιχθεί σε εργάτη δόκιμο του Ευαγγελίου, του οποίου την θέρμη και τη στοργή και την δύναμη του λόγου γνώρισε όλη η Ελλάδα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.
Άσκησε το έργο του ιεροκήρυκα και κατηχητή πρώτα στη Νάουσα και ευθύς αμέσως στα Ιωάννινα. Κατόπιν στα Χανιά και το Ηράκλειο της Κρήτης. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε το ίδιο έργο στην Έδεσσα και τελικά στη Θεσσαλονίκη, από την οποία το 1956 επέστρεψε στην πρωτεύουσα.
Εάν ήθελε κανείς να χαρακτηρίσει τον μακαριστό Αθανάσιο, θα τον ονόμαζε όχι τυπικά και κατά συνθήκην, αλλά ουσιαστικά ιεροκήρυκα. Ήταν φύση έντονα συναισθηματική. Αγαπούσε ο Αθανάσιος Φραγκόπουλος με όλη του την ψυχή και τη δύναμη την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Από την παιδική του ηλικία ζούσε στον ναό του Κυρίου. Ήταν νεωκόρος. Αγαπούσε την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου. Αγαπούσε τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας, τις ακολουθίες της, τις νηστείες της, τη λατρεία της, τους τύπους και πρωτίστως τα δόγματα και την πίστη της. Τα βιβλία του -διακρίθηκε και ως συγγραφέας, παρά το βάρος των πολλών του απασχολήσεων- είναι αφιερωμένα στην πίστη και τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας. “Η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας – Λαϊκή Δογματική” είναι το ουσιαστικότερο έργο του, το οποίο μεταφράστηκε και στα αγγλικά. Τα υπόλοιπα είναι Κυριακοδρόμια ή υπομνήματα “εις Δεσποτικάς και Θεομητορικάς εορτάς”, “εις το κατανυκτικώτατον Τριώδιον”, “εις την Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν”, “εις την Αγίαν και Μεγάλην Εβδομάδα”, “εις το κοσμοχαρμόσυνον Πεντηκοστάριον”, εις το “Δεκαπενταύγουστον”. Ήταν ιεροκήρυκας με χάρισμα ρητορικό. Ήταν ιεροκήρυκας με φωνή βροντώδη και ισχυρή και διαρκώς κήρυττε τον Χριστό και την Εκκλησία του Χριστού.
Ακριβώς, επειδή ήταν ιεροκήρυκας δυνάμεως, από όλα τα μέρη της Ελλάδος πιστός λαός και σεβάσμιοι Αρχιερείς τον καλούσαν και τον παρακαλούσαν να κηρύξει τον λόγο του Θεού. Παρ’ ότι τα έτη παρέρχονταν, παρ’ ότι ασθένειες ύπουλες, όπως το σάκχαρο, τον απειλούσαν, παρ’ ότι ήταν τραυματίας που είχε χάσει το ένα του νεφρό, αυτός συνεχώς έδινε την μαρτυρία του και κήρυττε. Συνεχώς διαλαλούσε την αφοσίωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τις παραδόσεις της.
Εκείνο όμως το οποίο πρέπει ιδιαιτέρως να αναφερθεί και το οποίο είναι υποχρεωμένη η ιστορία όχι απλώς να σημειώσει, αλλά να υπογραμμίσει, είναι ότι ο ιεροκήρυκας Αθανάσιος Φραγκόπουλος αναδείχθηκε και εθνικός ανήρ. Προσέφερε πολλά με άλλους αφοσιωμένους στο έθνος συνεργούς του στους φυλακισμένους, τα θύματα της γερμανοβουλγαρικής Κατοχής. Εκεί όμως που η προσφορά του υπήρξε ανυπέρβλητη ήταν η δημιουργία και λειτουργία των συσσιτίων για ελληνική νεότητα της συμπρωτεύουσας που λιμοκτονούσε. Οι Βούλγαροι για να δαμάσουν τον Ελληνισμό, ο οποίος πεινούσε και πέθαινε από τον λιμό, είχαν θέσει σε λειτουργία συσσίτια. Με ένα πινάκιο φακής ζητούσε από τα Ελληνόπουλα να πουλήσουν την εθνική τους συνείδηση. Τότε οι θρησκευόμενοι της Θεσσαλονίκης είπαν το Όχι στη βουλγαρική απειλή με τα συσσίτια, στα οποία έτρωγαν πέντε χιλιάδες άπορα Ελληνόπουλα. Και ψυχή, διευθυντής και υπηρέτης αυτών των συσσιτίων, που αποτέλεσαν μαρτυρία της δύναμης αντιστάσεως της ελληνικής φυλής, ήταν ο Αθανάσιος Φραγκόπουλος. Τους νέους που συμμετείχαν στα συσσίτια τους ενίσχυε και τους καθοδηγούσε και πνευματικώς. Την ηλική και πνευματική του αυτή υπηρεσία προς την σπουδάζουσα νεολαία την συνέχισε και κατόπιν ποικιλοτρόπως, ιδιαίτερα δε ως διευθυντής του Φοιτητικού Οικοτροφείου “Απόστολος Παύλος” Θεσσαλονίκης, από το οποίο εξήλθαν πλείστοι όσοι διακεκριμένοι επιστήμονες και ηγέτες του τόπου.
Είναι όμως δυνατό να απαριθμήσει κανείς τα όσα πρόσφερε προς την Αδελφότητα ως ένας από τους κύριους στυλοβάτες της; Επί πολλά έτη ήταν διευθυντής των υπηρεσιών της και υπεύθυνος των βιβλιοπωλείων της, τακτικός συντάκτης του περιοδικού της και αργότερα εκδότης και διευθυντής συντάξεως του περιοδικού, διεκπεραιώνοντας και πλήθος άλλων υποθέσεών της. Αλλά και ο Σύλλογος Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Δράσης “Ο Μέγας Βασίλειος”, επί μακρά έτη θα αισθάνεται ότι υπό την πνοή του καταστάντος ισοβίου γενικού γραμματέα του συντελείτο επί δεκαεπτά συναπτά έτη το αθόρυβο αλλά αξιόλογο έργο του. Το ίδιο και ο Σύλλογος “Ελληνική Παιδεία” αισθάνθηκε την ευεργετική του επίδραση. Αλλά και άλλες οργανώσεις χριστιανικές, που είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν μαζί του, γνώρισαν τον ζήλο του, την αποφασιστικότητά του, το ανυποχώρητο στους αγνούς και αδιάβλητους αγώνες της Πίστεως και του δικαίου.
Ο αδελφός μας Αθανάσιος Φραγκόπουλος ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσε με τρόπο έντονο και συναισθηματικό. Αγαπούσε υπερβολικά την καθαγιασμένη με αίμα μαρτύρων και εθνομαρτύρων γη της Μικράς Ασίας. Και ο αγαθός Θεός του εκπλήρωσε την επιθυμία να δει από την Μυτιλήνη, στην οποία βρίσκονταν εγκατεστημένοι αρκετοί αγαπητοί του συγγενείς, για τελευταία φορά και να αποχαιρετίσει την πάτρια γη. Ακόμη ο αγαθός Θεός του έδωσε τον χρόνο, αν και ο θάνατός του το 1977 ήταν αιφνίδιος, να κατανοήσει του επίγειου τέλους του την προσέγγιση. Ακόμη του έδωσε την χάρη να δοξολογήσει το όνομα του Αγίου Θεού και να επαναλάβει, πριν κλείσει το στόμα, ό,τι καθ’ όλη του τη ζωή πολλάκις μετά δακρύων έλεγε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν”. Είμαστε βέβαιοι ότι το θείο έλεος, το οπο΄λιο επικαλούταν και επικαλέστηκε και την ύστατη στιγμή του βίου του, το έλεος του Θεού, το οποίο τον καταδίωκε δι’ όλου του βίου του και τον αναδείκνυε άοκνο εργάτη και διάκονο του Κυρίου, του χαρίστηκε πλούσιο και μέγα.
Του αδελφού μας ιεροκήρυκα Αθανασίου Φραγκοπούλου αιωνία ας είναι η μνήμη του.
